Já, já, Sören sagði að ég væri skökk. SKÖKK. Hvað heldur hann eiginlega að hann sé, segjandi mér eitthvað svona. Hann er nú bara hommískur jókakennari. Þá vil ég nú heldur vera skökk.
Nei það borgar sig ekki að tala illa um Sören, hann á ekkert illt skilið og er voða sætur. Ekkert skakkur. Bara geislandi og skínandi og ber þess glögglega merki að vera með ristilstarfsemina í fullkomnu lagi. Pottþéttur.

Ég var að slökkva á imbanum. Ég þoli ekki fáránlega sjónvarpsþætti um krísur.
Núna var að byrja þáttur um lífið á barnakrabbameinsdeild. Kommon, er ekki lífið alveg nógu súrt í sjálfu sér. Hvernig í ósköpunum ætti maður að hafa áhuga á að horfa á viðtöl við foreldra og börn þeirra sem eiga kannski enga von um bata. Ég veit það svei mér ekki. Það er allavega fullt af einhverju svona sjónvarpsefni hér hjá mér; "Fyrirburadeildin" þáttur um fyrirbura. Fylgst er með foreldrum og börnum þeirra gegnum súrt og sætt: Læknirinn" Jæja ,Jón og Gunna, barnið ykkar er alvarlega heilaskaðað. Hvað segiði þá ?
Gunna liggur enn í fæðingarrúminu og grætur, Jón lítur undan....... Klipt yfir á kaffistofu ljósmæðranna!!!!!!!!
Er einhver furða að fólk sé eitthvað hálf ömurlegt horfandi á svona lagað og fleira álíka.

Frekar ætla ég að teikna mynd af gulu blómi og stóru tré. Það er ekki neitt voða dapurlegt.

Ýkt heppin ég í gær, haldiði bara ekki að netið hjá mér hafi legið niðri einmitt þegar ég ætlaði að fara að blogga af tómri skildurækni.
En nú fer ég að teikna, bæ
  ¶ 7:43 e.h.