Sá heimildarmynd í dag sem fékk mig til að hugsa mikið til vinkonu minnar einnar. Hún fæddi dreng sem var dáinn. Hún er ótrúleg kona. Ég dáist að henni á alla vegu. Maður þarf að vera ótrúlega sterkur til að gera bara haldið áfram; Eignast tvo drengi til, átt mann sem vinnur voða mikið, orðið sjúkraliði, sungið í kór, heklað sjöl, farið í endurmenntunardeildina, orðið rekstrarfulltrúi, brosað, hlegið, og bara allt.
Ég fer stundum alveg í klessu ef það kemur lykkjufall á sokkabuxurnar mínar. Djöfullsins aumingi sem ég get verið!