Í gær á meðan ég bakaði seinni pönnukökuuppskriftina hlustaði ég á gamlan skárren ekkert disk og velti mér upp úr nostalgíunni. Mikið var ég skotin í þessum strák. Svo fór ég að hugsa um alla sem mér þykir vænt um í heiminum, alla sem maður hefur kynnst í gegnum tíðina og fór bara að skæla! Annað hvort þekki ég svona margt gott og yndislegt fólk eða þá að þetta er fyrirtíðaspenna! En ég vona samt að einhverjir einhverastaðar hugsi stöku sinnum fallega til mín.