Þá er vorið komið með sínum fótboltalátum langt fram á kvöld. Í augnablikinu ber ég blendnar tilfinningar til vorsins, háfaðinn frá leikvellinum fer í taugarnar á mér og ég stend mig að því að óska mér smá hreti til að fá frið og ró fyrir utan gluggann minn. En samt er ég alveg til í að sita með kaffibolla og sólgleraugu í peysunni einni fata ( eða svo gott sem) og njóta sólarinnar.

Alveg magnað hvað manni getur fundist maður heimskur þegar maður er að tala sérfræðinga í einhverju. Ég er búin að vera að hringja í golfvelli fyrir pabbann minn sem er á leiðinni hingað að golfa, og ég skil bara ekki baun sem þetta lið er að segja nema kannski smáorðin. Í heilu samtali skil ég kannski bara: og, svo, þegar, þá, já og nei. Það kemur manni nú ekki mjög langt. Ég endaði á að biðja einn golffræðingin á að tala dönsku við mig og hann móðgaðist bara. Ef í hart fer þá getur pabbi púttað í garðinum hjá mér, ég lána honum bara glas!

Hjónin í kotinu tóku til í geymslunni í dag, fóru svo með fullt krístjaníuhjól af barnafötum og gáfu rauðakrossinum og seldu smá fyrir slikk. Smurðum svo fullt af brauði og settum á fat ( svona eins og var í kaffinu hjá ömmu í gamla daga) bárum út í garð og átum. Svo lékum við og lékum þangað til AG fékk rólu í fésið. Þá hættum við að leika og fórum inn.
  ¶ 6:29 e.h.