Ég þoli ekki þegar hlutirnir verða öðruvísi en ég er búin að ákveða án þess að ég geti nokkuð við því gert. Eins og ef einhver ætlar að koma í heimsókn til mín en kemur svo ekki. Þá sit ég með uppdekkað kaffiborð, kannski, og með tárin í augunum. Núna er ég alveg að fara að horfast í augu við það að AG sé bara veikur, nógu er hann allavega búin að vera leiðinlegur í dag og þá þarf hann aftur að vera heima á morgun. Þá get ég ekki gert það sem ég var búin að ákveða að gera á morgun svo núna er ég voða leið. Kannski ég ætti alveg að hætta að gera einhver plön fram í tíman, bara láta hverjum degi nægja sína þjáningu og halda svo kjafti!