Síminn er ennþá batteríslaus. Ég er ekkei mygluð eins og í gær, heldur hress og kát og full af tápi og fjöri. Það sem gæti helst angrað mig eru langar fætur eiginmannsins sem hann hefur teygt úr undir eldhúsborðinu í þúsundir ára og hefur fullan rétt á að gera enn. En þær angra mig ekkert. Meira að segja erum við vogrís farin að lifa í sátt þó mér finnist hann stundum taka full mikið pláss.