Undir morgun dreymdi mig að ég kynni ekki lengur að veiða með flugustöng. Stuttu seinna vaknaði ég, fór fram, bjó til hafragraut og vakti svo fjölskylduna mína. Þau settust öll við borðið og báðu um
sósu og meintu þá hafragrautinn. Eitthvað reyndi ég að leiða þau á rétta braut, tuðaði um að þetta væri nú grautur en ekki sósa en gafst fljótlega upp.
Svo rann það upp fyrir mér að lífið mitt er stundum súrríalískara en draumarnir mínir. Ég meina, það er ekkert eðlilegra en að geta ekki veitt á flugustöng.......