Við Þorbjörg erum búnar að eyða miklum tíma undanarið tvær saman hér heima. Í gær sótti ég hana í skólan í hádeginu þar sem nöglin á öðrum littla fingrinum var næstum dottin af og það var svo vont að hún gat ekki verið með í skólanum. Svo mátti auðvitað engin koma nálægt nöglinni og alls ekki við hana og varla horfa á hana. ÞS ætlaði að bíða bara þar til hún dytti af sjálf, þó svo að það þýddi að hún myndi ekki geta leikið sér eða farið í skólan eða á frítiðs eða neitt. Þetta varð svo átakanlegt á stundum að hún óskaði þess heitast að deyja. Hvað gæti verið skemmtilegt að lifa með enga nögl? Þetta var vægast sagt mjög damatýskt og ekki látið af dau'ahugsununum fyrr en móðirinn var búin að druslast með sjúklinginn út í búð til að kaupa sárabindi og heftirplástur til að búa um sárið eftir að læknirinn hafði svikið allar okkar vonir og sett lítinn plástur á nöglina og sagt okkur að hafa ekki áhyggjur. Hann fattaði engan veginn að um líf eða dauða væri að ræða.
Já, en ég ætlaði að segja frá öllum tímanum sem við mæðgur erum búnar að vera saman unanfarið.........það er svo sem ekkert sérstakt með hann, en ég sé alltaf betur og betur hvað við erum rosalega líkar. Báðar alveg voðalega skemmtilegar aðra stundina og gjörsamlega óþolandi hina. Nenni eki að deila frekari pælingum með ykkur þó vissulega hafi það staðið til. En í staðin ætla ég að drífa mig í tíma sem ég er ekki búin að lesa almennilega fyrir þrátt fyrir að ég sé búin að læra eins og mother fokker síðan síðast.
hmm líklega best að fara að breyta um tækni.....
  ¶ 7:31 f.h.