Eftir að ég legg frá mér bókina á kvöldin til að fara sofa, dreg ég ískaldar hendurnar undir sængina og vef henni svo utan um mig eins og plastfilmu utan um brauð. Svo þétt að það kemmst ekkert loft inn en ekki þannig að það sé þröngt. Stundum leggst ég ofan á hendurnar til að fá fljótt í þær hita en oftast dugir að leggja þær á sjóðheitan magan.
Og þarna ligg ég í eigin vistkerfi, þar sem hitinn frá mér sleppur ekki út og enginn kuldi eða hreint loft kemmst inn. Ég lofta prumpinu heldur ekki út, vil ekki deila því með öðrum. Þetta finnst mér það besta við að fara að sofa; Liggja innilokaður í púpunni sinni, hultur og öruggur, heitur og mjúkur og finna að svefninn er að koma. En mér finnst óviðeigandi ef einhver brýtur þessa friðhelgi svefnhjúpsins míns og treður köldum höndum eða tám inn í mína landhelgi.
Það segir sig eiginlega sjálft!
  ¶ 7:26 f.h.