Mikið ofboðslega er erfitt fyrir mig að drullast í gang á morgnanna þessa dagana. Vaknaði klukkan þrjú í nótt í kvíðakasti yfir því að það væri alveg að koma dagur. Og harkan sem ég þarf að beyta mig til að komast í skólan er einna helst lík mútum. Í dag lofaði ég mér að ég megi fara aftur uppí ef ég hundskast í skólan. En það versta er að ég verð líklega ekkert búin að gleyma því neitt eftir skóla, þó að þá verði ég glaðvakandi og hress. Þá kem ég samt til með að taka mér góða stund í að reyna að sofna bara af því ég var búin að lofa mér því.
Mér veitir annars ekkert af að fara í skólan. Oft hef ég verið heimsk og vitlaus en aldrei eins og núna. Men, hvað bráðgáfð kvikidi eins og ég getur verið heimskt!  ¶ 7:28 f.h.