Jæja. Þá er hann loksins kominn þessi fimmtudagur sem ég er búin að bíða svo mikið eftir. Hann er alveg eins og ég var búin að ákveða, kannski svolítið sibbnari, en annars fullkominn. Sólin skín og lífið brosir við mér. Nú þarf ég bara að láta tíman líða fram til klukkan þrjú og svo verður allt búið klukkan tuttugu mínótur í fjögur.
Þið megið alveg hugsa til Benjamíns áfram (aðgerðin gekk ágætlega, sprak hljóðhimna vinstra megin og blæddi svolítið, en hann er hress eftir atvikum og með rosaflottan hanakamb) en líka pínkupons til mín í dag, klukkan fimmtán tuttugu í stofu 25.1.21.