Hana Þorbjörgu mína hlakkar svo til að fara til Íslands að ég hrædd um að hún verði bara sprungin úr spenningi þegar að því kemur. Hún skilur ekkert í mér að fara í skólan í dag; það á eftir að pakka!! Og þó veit hún að við förum ekkert fyrr en á morgun. En henni er það mikið í mun að taka nú örugglega allt með sem við á að éta í svona ferðalagi. Áður en hún druslaðist til að finna sér föt til að fara í í morgun, braut hún snyrtilega saman og lagði á rúmið mitt fötin sem hún ætlar að fara í á morgun.
Mér sjálfri finnst ég eiga eftir að gera hundrað hluti áður en ég get lagt af stað, en ég veit að ég fer af stað þó ég nái bara að gera nokkra hluti af þessum hundrað. Alveg eins og ég veit að jólin koma þó svo að það sé ekki búið að skúra!  ¶ 7:09 f.h.