Ég skil ekki alltaf hvernig orsök og afleiðing haldast í hendur. Kannski það að ég eigi tvö börn hafi eitthvað með það að gera. Ég vissi alveg þegar ég skilaði ritgerðinni í lok janúar að hún væri ekki góð, skilaði meira bara til að vera með, ekki endilega til að vinna. Vildi ekki hafa það á samviskunni að börnin myndu svelta bara af því að mamman nennti ekki að skrifa ritgerð. En samt fékk ég tár í augun þegar ég sá einkunnina mína. Af einhverjum völdum var ég alls ekki sátt við að fá bara sjö, þó ég hafi vitað fyrir fram að þetta var ekki ýkja merkilegur pappír. Af hverju í andskotanum hugsaði ég þá ekki út í það fyrr? Er mér ekki við bjargandi? Er ég ekkert annað en hálfviti þegar allt kemur til alls? Ég veit alveg að þetta hefði geta farið verr, ég hefði geta fengið sex eða "ikke beståed" eða jafnvel 03, hvað sem það nú þýðir.
Á leiðinni heim í sólinni, gróf ég risastóra holu í huganum en staðin fyrir að kasta mér ofan í hana þegar heim var komið og moka yfir, vippaði ég mér fimlega yfir hana. Settist við eldhúsborðið og fór að lesa. Kannski það sé enn smá von?  ¶ 10:39 f.h.