Í gær treysti ég mér ekki í sund eftir allan Freud sem ég hef lesið undanfarið, einhver -tilbaka-í-móðurkvið-fóbía. Venjulega fer ég líka í sund þegar ÞS fer á sundnámskeiðið, annaðhvort ein, til að synda, eða með AG, til að leika. En í gær sat ég sem sagt á bakkanum með hinum mömmunum ( af hverju fara pabbar ekki með börnin á sundnámskeið? Er þeim alveg sama þótt að börnin drukkni eða hvað?).
Ég hef löngum þótt með eindæmum afskiptarsöm og kalla ekki allt ömmu mína þegar kemur að stjórnsemi, en þarna á sundlaugarbakkanum var mér allri lokið og mér leið eins og engli, afskiptarlega séð. Við hlið mér sat móðir drengs sem sendi bendingar og skilaboð til hans allan hálftímann sem námskeiðið varði. Strákgreyið, sem svo sannarlega var á milli tveggja elda, sundkennarans og mömmunnar vissi ekkert með hvorum fætinum hann ætti að troða marvaðann. "syntu áfram", "vertu fljótur", "snúðu við" "bringusund", "settu á þig sundgleraugun, for fanden", "fylgstu með kennaranum". Ég skil ekkert í því að henni sé ekki hent út. Blessuðum drengnum gengur ekkert að læra að synda því hann er svo upptekinn og taugaveiklaður af og útaf mömmunni, sem við gætum alveg eins kallað Hitler.
Ég veit ekki hvort ég hafi ætlað mér að draga einhverja ályktun af þessu, en sá ásetningur er alla vega gjörsamlega horfinn mér núna. Líklega hef ég bara ætlað að upphefja sjálfa mig og tel ég það nú gert...  ¶ 7:12 f.h.