Á laugardagskvöldið, undir miðnætti, fór ég út til að anda að mér óeirðunum. Fannst eitthvað hálf hallærislegt að hafa bara lesið um þau í blöðunum, vildi finna lyktina af brenndum bílum með eigin nefi, vera þáttakandi, vera lifandi.

Við mér blöstu óteljandi lögreglubílar, hundruðir lögreglumanna og svo hellingur af fólki, ungu og gömlu, sem eins og ég var komið til að finna lyktina. Hvergi sá ég óeirðarmennina og konurnar. Enda öll líklega komin á bak við lás og slá.

Þrátt fyrir að ekki hafi verið neinn hasar á götunum, vakti stemningin samt í mér ugg og óhug. Mér fannst alls ekki gott að vera innan um alla þessa lagana verði, ekki að mér finnist þeir eitthvað ónotalegir dags daglega, en fjöldinn gerði þá óhugnanlega. Sérstaklega þegar ég hugsaði til þess að þeir bæru allir vopn.

Göturnar í kringum nørrebrogade voru óupplýstar, yfir mér sveimuðu lögregluþyrlur og svo þegar brynvarðir bílarnir keyrðu framhjá í löngum halarófum og beindu að mér kösturunum leið mér svolítið eins og ég hefði gert eitthvað af mér.

Mikið er ég glöð að búa ekki í alvöru lögregluríki.  ¶ 11:13 f.h.