Nær undantekningalaust vakna ég á morgnana. Nær undantekningarlaust langar mig að sofa lengur. Venjulega hefur þetta engin áhrif á mig, venjulega get ég ekkert sofið lengur og fer bara á fætur. Stundum get ég hins vegar sofið lengur og geri það þá án þess að hugsa mig um. En stundum, eins og í dag leggst þessi löngun svo á sálina í mér að ég fer að efast um eigið heilbrigði. Er eðlilegt að fullorðin manneskja vilji ekki fara á fætur?
Það er ekki það að ég sé eitthvað sérstaklega þreytt. Heldur ekki að mig langi alls ekki að vera vakandi, geti ekki horfst í augu við daginn. Nei, nei, mig langar bara að sofa meira. Kúra. Slökkva á vekjaraklukkunni og teygja mig í bókina á náttborðinu, lesa smá og sofna aftur. Svei mér ef mér finnst það ekki bara betra en súkkulaði!  ¶ 6:26 f.h.