Í morgun rambaði ég niður í kjallara aðalbyggingar HÍ. Undirmeðvitundin sagði mér að þar væri kaffi að finna. Ég sá eitthvað kaffi merki sem ég þekkti og gekk svo rakleiðis á lyktina. Hellti mér langþráðu kaffi í bolla og snéri mér svo að afgreiðslukonunni sem sagði með hundshaus að hún tæki ekki við peningum. Það var nú allt í lagi, ég á nefnilega kaffiklippikort, en þá sagði hún með enn meiri þjósti enn fyrr að þetta væri alls ekki kaffistofa stúdenta, hún væri innar í ganginum og væri lokuð í dag. Ég spurði náttúrulega hvað við gerðum þá í því, kaffi væri jú komið í bollann. Með bendingum sendi hún mig á braut, sem og alla tómhentu samnemendur mína sem höfðu ekki náð að kaffikönnunni.
Þar sem ég sat svo í seinni tímanum og saup kaffið hugleiddi ég lexíuna sem ég hafði lært; Það kemur sér alltaf vel að vera fljótur að hlaupa, meira að segja í háskólanámi.

Núna er ég hins vegar búin að opna mér langþráða rauðvínsflösku, sem ég hljóp reyndar ekki eftir, heldur fékk gefins og er að fara að gera pizzu.  ¶ 5:14 e.h.