Það er óneitanlega frískandi að hlaupa úti í þessu veðri.
Það er líka óneitanlegt að sorgir mínar og hugarangur er ekki svo djúpstætt að bjór og sígó geti ekki slegið á tregan.
Engu að síður á mér til að líða eins og ég sé alveg ein í heiminum. Að enginn skilji mig, né vilji mig. Og þá er allt alveg ofboðslega erfitt. En það er einmitt þá sem mér verður hugsað til alls góða fólksins sem ég er svo heppin að hafa í lífinu mínu. Einmitt þá reyni ég að muna eftir að þakka fyrir það.
Takk.