Fyrir viku var foreldrum og systkinum krakkanna í kirkjuhópnum hennar ÞS boðið að koma með á næsta fund til að útbúa jólapakka í skókassa fyrir munaðarlaus og fátæk börn í Úkraínu. Fundurinn var svo í gær og við AG þrömmuðum með ÞS upp í kirkju með skókassa og stöff til að setja í þá.
Reyndar kemur þessi trúaráhugi dóttur minnar mér algerlega í opna skjöldu og hef sjálf enga áherslu lagt á guð, eða trú yfirhöfuð á heimili okkar. Tók samt þann pól í hæðina að kirkju-"skóli" eða -stund myndi líklega ekki skaða hana á neinn hátt, -veit ekki til þess að hjálpræðishers samkomur sem ég álpaðist stundum inn á þegar ég var barn, í eilífri von um að fá gullstjörnur, hafi skaðað mig á neinn hátt- og minni hana á að fara af stað þegar stundin nálgast.
Já, við fórum sem sagt með í gær. Þar var alveg slatti af krökkum, svona 15-20 stykki, en engin systkini og engir foreldrar, nema auðvitað ég og AG. Eitt foreldr og eitt systkin.
Ég veit ekki alveg við hverju ég bjóst. Ég átti nú ekki von á því að það kæmu allir með einhvern með sér, en ég verð að játa það að mér fannst alveg stór furðulegt að vera sú eina sem tók boðið til sín.
Ég get alveg dregið fullt af ályktunum og rýnt í framtíðina í ljósi þessarar kirkjustundar, en nenni því ekki hér.
Við útbjuggum þrjá pakka, fyrir þrjá krakka sem búa langt í burtu. Og það er auðvitað það sem máli skiptir.  ¶ 10:34 f.h.