Alltaf held ég að ég sé að ná tökum á börnunum mínum. Held að ég sé smá saman að læra inn á þau, að kynnast þeim. En endalaust koma þau mér í opna skjöldu.

Arnaldur hefur alltaf og ævinlega verið ákaflega mikið tískufrík og ekki möguleiki að koma honum í neitt sem hann velur ekki sjálfur. Ekki einu sinni þó maður noti útbreiddustu uppeldisaðferð allra tíma; mútur. Hann fer bara í þau föt sem hann velur sjálfur, jafnvel þó að hann þurfi að veiða þau upp úr óhreinatauskörfunni. Og núna hélt ég sem sagt að ég væri ofan á, lét mér ekki einu sinni detta í hug að kaupa á hann jólaföt. Keypti bara nýjar gallabuxur og tvo "hættulega" boli. Hah!
Mikið þótti mér ég vera klár og séð.
En svo ákveður allt í einu drengurinn að hann skuli vera fínn á jólunum. Hann ætlar að vera í skytu. Hvaða endemis rugl er það?
Arnaldur Goði í skyrtu. Hversu oft hef ég reynt að klæða hann upp, einmitt í skyrtu oft, þegar ég vil að hann sé fínn?
Miljón sinnum, að minsta kosti, held ég.

Svo nú þarf ég að fara og finna handa blessuðu barninu fína jólaskyrtu. Reyndar var hann svo ljónheppinn að eiga gamla skyrtu til að fara í á jólaball í morgun. Sem svo reyndar heltist jógúrt á og ég þurfti að setja saman neyðaráætlun í hvelli...
En við komumst á ballið og dönsuðum okkur sveitt.

Eitt hef ég þó lært á undanförnum árum sem ég skal deila með ykkur, því það svínvirkar. Fyrirbærið kalla ég jólahreingerningar hernaðaráætlun Heiðrúnar og fellst í því að þrífa hvorki né taka til í svona viku fyrir jólin, að minsta kosti. Þá er nefnilega svo rosalega fínt á jólunum sama hvað maður tekur lítið til. Manni finnst allt vera fínt miðað við það sem áður var.

Og eitt að lokum, sem ég hef líka rannsakað; jólin koma alveg þó maður skúri ekki eldhúsgólfið!  ¶ 11:27 f.h.