Ég fékk hræðilegt símtal í gærkvöldi. Á meðan ég talaði við fyrrverandi eiginmanninn grenjaði móðursjúkur sonur minn í bakgrunninum. Og hjartað brast og tungan skarst og ég skil ekkert í því að ég geti ekki bara tekið næstu vél út til að faðma hann að mér og segja honum að ég sé alveg að koma til hans. En núna er bara vika þar til við sameinumst á ný og mikið hlakka ég til að fá að vefja afkvæmin örmum og þekja þau kossum daginn út og inn alveg þangað til að ég fæ nóg af þeim, hehe...