Ég viðurkenni alveg að hafa fellt nokkur tár þegar Þorbjörg Salka byrjaði í skóla fyrir fimm árum síðan. Líka að það hafi verið skrítið að horfa á eftir litla dýrinu inn í skólastofuna, nokkrum árum síðar. Einhvernvegin eins og maður væri að nálgast leiðarlok. Að verkið væri meira en hálfnað. Að nú væri lítið annað eftir ógert en að fylgja þeim, eða fylgjast með þeim á leið út í lífið. Tilfinningin svolítið eins og ég gæti ekki gert betur, væri búin að ala þau upp. Gæti ekki leiðrétt mistök ef einhver væri, að þetta væri ekki lengur í mínum höndum.
En svo á sunnudaginn þyrmdi yfir mig. Þá fannst mér bara að ég væri algerlega og fullkomlega búin að skila mínu. Ætti ekkert eftir.
Kökkurinn sem myndaðist í hálsinum þegar stóri strákurinn minn kom glaðbeittur út úr karlaklefanum með upprúllað handklæði undir hendinni er ennþá til staðar.
Hvað nú?  ¶ 9:30 f.h.