Það var keyrt á kisuna mína í gær. Mikið ósköp var sárt að vera ekki dýralæknir þá. Ég gat einhvernvegin ekkert gert nema klappa greyinu á meðan við biðum eftir að komast til læknisins. Og alveg sama hvað það er klappað af mikilli ást, þá linar það örugglega ekki þjáningar sem hljótast af opnu beinbroti. En hún róaðist samt svolítið við atlotin.
Nú er hún á sjúkrahúsi og búin að fara í tvær aðgerðir á innan við sólarhring. Hún kemur til með að vera þarna á meðan fóturinn er að gróa saman af því að hún rífur allraf spelkuna af sér eins og flesti kettir gera víst í svipuðum aðstæðum.
Læknirinn var ekki búin að afskrifa innvortis mein, en ég vona að hann geri það þegar við hittum hann í heimsóknartímanum.
Þegar hún Lúna mín kemur heim ætla ég að gefa henni rækjur og túnfisk og sauma á hana endurskinsvesti.  ¶ 2:36 e.h.